Şair Ali Yüce ne güzel demişti ;
Antakya sokakları dar
Antakya sokakları bir kişilik
Sen giderken ben gelemem
Bir gönlümü bahar almış
Bir gönlümü yaz
Antakya sokakları bir kişilik
Öte git biraz….
Evet bizim memleketin böyle şiirlere konu olmuş dar sokakları vardı.Ta ki 6 Şubat tarihine kadar.O günden sonra hayatımıza yeni dar alanlar girdi.. Çadır girdi mesela ve ya bir konteyner..İşte o dar alanlarda yaşamaya başladık ve halen de yaşıyoruz.Belki bir aile belkide birkaç aile ama yaşıyoruz işte,yaşamak zorundayız çünkü..Çünkü felaketi en derin biçimde yaşamamıza rağmen gidemedik bu şehirden.Daha öncede bir çok fedakarlığımız olmuştu bu şehir için ama şimdi en büyük fedakarlığı yaptık ve yine burdayız..Bir arada yaşama kültürü ile tüm dünyaya örnek olmuş bu şehir ayağa kalkana kadar da burada olacağız.
Babam geliyor aklıma Annemde ve sonra da bacım..Hep güzel bir ev,mutlu bir yaşam dilerlerdi bana..Şu halimi görseler kahrolurlardı eminim.. Ama şuan kahrolan yine benim çünkü onlar yok artık hayatımda. Sadece onlar mı bir çok bildiğim bilmediğim kişilerde yok. Acaba bu bir kabus mu diyorum bazen uzun süre gözlerimi kapatıp açıyorum birden belki 04:17’den devam ederim diye hayata ama olmuyor bir türlü hep aynı noktadayım. Antakya sokakları gibi dar yaşam alanımdayım.
