Son yıllarda freni patlamış kamyon gibi yokuş aşağı giden, şehrin umudu ve sevdası Hatayspor, matematiksel olarak olmasa da gönlümüzde çoktan küme düşmüştür.
Hatayspor için artık söylenecek söz kalmamıştır. Depremin yaralarını sarmaya çalışan bu şehrin takımı, umut olmaktan çıkmış, ümitsizliğin girdabında çırpınan bir takım hâline gelmiştir.
Verilen sözler yerine gelmemiş!!
Sahipsiz ve yetim bırakılmıştır!!
Şimdi kâğıt üzerinde bir yönetim kurulu var gibi görünse de, tabloya bakınca varlıklarıyla yoklukları arasında hiçbir fark kalmadığını acı bir şekilde görüyoruz.
Amatör takımın yöneticileri dahi takımı sahaya etiketli forma ile çıkarmadı!!
Ama siz bunu Hatayspor’a yaşattınız!
Madem ki bir şey yapmayacaktınız, ne diye geldiniz!
Bu sorunun cevabını tüm Hatay merak ediyor!
Kaptan Kamil Ahmet’in maç sonrası, “Paramızı alamıyoruz, yemek bile çıkmıyor” sözleri zaten kulübün içler acısı hâlini özetliyor.
Bu şehirde bugüne kadar “olmaz” denilen çok şey oldu ama Hatayspor’un bugün düştüğü durum, yaşanan bütün acıların üzerine ayrı bir yara olarak saplandı.
53 yıl sonra yükseldiği Süper Lig’de dört yıl kalabilen Hatayspor, bir düştü, pir düştü…
Ve şimdi yine düşüyor.
Neden düşmeye devam ediyoruz?
Bunun nedeni hiç ders almamak olabilir mi?
Bence daha da üzücü olanı hata yapmakta ısrar etmek ki o da işin içinde ısrar olduğu için hata olmaktan çıkıyor.
Şimdi ne mi olacak?
Hikaye severlerin 50 yıl sonra birilerine anlatacağı “bir zamanlar Hatayspor Süper Ligdeydi” şeklinde masalları oldu.
Yazık gözümüzün önünde eriyor Hatayspor..
Kahroluyoruz!
İsyan ediyoruz!
Umurlarında değil!
Sorunları çözmek için kimse ne adım atıyor, ne el uzatıyor!
Buradan bir kez daha haykırıyorum;
Kurtarın Hatayspor’u Allah aşkına!
