Bugün, uzun bir aradan sonra Hatayspor karşılaşmasını izlemek için İskenderun Sarıseki Fuat Tosyalı Stadyumu’nun yolunu tuttum. Daha stada yaklaşırken, Hatay’ın dört bir yanından akın eden taraftarların coşkusuna tanık oldum. İnsanlar, aylar sonra yeniden Hatayspor’u memleketlerinde canlı izleyebilmenin heyecanını taşıyordu. Kimisi en son 5 Şubat 2023’te takımını sahada görmüş, o günkü duygularıyla bugünü birbirine bağlayarak tribündeki yerini almıştı.
Stad küçük olabilir ama bugün orada biriken yürekler, bir şehrin yeniden ayağa kalkma iradesini taşıyordu. Taraftarların “özlemişiz” diyen bakışları, tezahüratları ve takımına sahip çıkan duruşu, Hatayspor’un bu memleket için sadece bir futbol kulübü değil, aynı zamanda bir moral kaynağı olduğunu bir kez daha gösterdi.
Maçı izlerken kendi kendime dedim ki: “Hatayspor bu şehrin ortak değeri, umudu, nefesi…” Keşke şartlarımız daha iyi olsa, keşke yüzler daha çok gülebilse. Ama tüm zorluklara rağmen tribüne gelen, takımına dokunmak isteyen, ‘biz buradayız’ diyen herkesi yürekten kutlamak gerek.
Evet, bu sezon kolay görünmüyor. Evet, süreç çetin. Ama yine de içimde küçük bir umut taşıyorum: İnşallah bu ligde de kaybeden biz olmayız. Çünkü bugün gördüğüm o kocaman yürekler, bazen sahadaki skordan çok daha fazlasını anlatıyordu…
