Babanız hayattaysa, inanın çok şanslısınız. Elini öpebildiğiniz, sesini duyabildiğiniz, başınızı yaslayabildiğiniz bir babanız varsa, lütfen kıymetini bilin. Çünkü bazı şeyler, ancak geri dönülmez biçimde kaybedildiğinde anlaşılır.
Şayet ona kırgınsanız, Babalar Günü’nü bir bahane bilin. Gidin, elini öpün. Sözünüzü söyleyin, sarılın, suskunluğunuzu bozun. Çünkü bir gün gelir, ne bayram kalır ne babalar günü; ne de sarılacak o eller…
Ben ve benim gibi nice insan, babasını en son 5 Şubat gecesi gördü. Güler yüzüyle, o bildiğimiz haliyle. Benim hafızama kazınan da o gülüşü oldu. Enkazdan çıkan haline bakamadım… Gözüm, gönlüm almadı. Babamdan bana kalan son kare; gülümseyen bir yüz, sevgiyle bakan bir çift göz oldu.
İşte bu yüzden Babalar Günü artık bana göre değil. İçimde kocaman bir boşluk, yüreğimde dinmeyen bir sızıyla yaşıyorum her ışıltılı kutlamayı. Usulen kıymetli büyüklerimin Babalar Günü’nü kutluyorum; içim kan ağlasa da…
Bu yazıyı bir çağrı gibi de düşünebilirsiniz. Varsa hâlâ o eller, o sıcak bakışlar, bir fırsatınız daha var demektir. Babalarınızı sadece bir günde değil, her fırsatta hatırlayın. Kırgınlıklarınızdan sıyrılın. Çünkü bazı sonlar, çok ani ve çok ağır geliyor insana.
Babamı her özlediğimde, bir gülümseme geliyor gözümün önüne. O gülümseme şimdi bana hem güç, hem gözyaşı…
Babalarınıza iyi bakın. Varlıkları en büyük armağan. Yokluklarıysa, anlatması en zor imtihan…
