BİR VEFANIN, BİR SEVDANIN HİKAYESİ..
Bazı maçlar vardır, bir ömür unutulmaz. Bazı anlar vardır, zamanın donduğu, gözyaşlarının sessizce aktığı… Hatayspor’un tarihine altın harflerle yazılan o play-off yarı final rövanşı işte tam da böyle bir andı. Adana Demirspor karşısında 90+6’da Mirkan’ın ayağından gelen golle 3-2 galip geldiğimizde, sadece bir maçı kazanmamıştık. O an, yılların emeği, hayali, inancı sahaya akmıştı. Gözyaşlarımız da o inancın sessiz tanığıydı.
Etrafıma baktığımda, Hasan Yetmez’in futbolcularla sarmaş dolaş oluşu, rahmetli İzzet Nazlı’nın, Metin Dingil’in ve nice dostun sevinç çığlıkları hâlâ kulaklarımda yankılanıyor. Hatmek terasında dalgalanan bayraklar, statta yankılanan tezahüratlar, gökyüzüne karışan dualar… O geceyi unutmak mümkün mü?
Her güzel şeyin bir bedeli vardır derler ya… O yıl Gazişehir’e finalde elenmiştik, ama o inanç yıkılmadı. “Bir gün” dedik, “bir gün o yollar aşılacak.” Ve o gün 2019-2020 sezonuydu. Hatayspor, 1. Lig şampiyonu olarak Süper Lig’e merhaba dedi. Bir kez daha gözyaşlarımız sel oldu ama bu kez sevinçten.
Süper Lig heyecanı, eski stadımızın tozlu tribünlerinde bir başka yaşanıyordu. Orada sadece maç izlenmezdi; dostluklar kurulur, hatıralar biriktirilirdi. Sonra Covid geldi… Seyircisiz maçlar, boş tribünler, buruk sevinçler… Ardından stadımıza veda ettik; yeni stat her ne kadar modern olsa da, o eski statta bıraktık kalbimizin bir parçasını. Anılarımızı…
Zor günler de yaşadık. 5 Şubat’ta Kasımpaşa galibiyeti ile yeniden umutlandık. Ertesi gün, 6 Şubat… Kelimelerin bile kifayetsiz kaldığı o felaket sabahı… Gözyaşlarımız bu kez sevdiklerimiz, kayıplarımız, Hatay’ımız için aktı. Volkan hocamızın gözyaşları, hepimizin içindeki fırtınanın dışa vurumuydu.
O günden sonra Hatayspor artık bir “gurbetteki takım” oldu. Mersin’de, başka şehirlerde… Bizler de birer “gurbetteki taraftar”… Her şeye rağmen desteğimizi eksik etmemeye çalıştık. Çünkü Hatayspor bizim için sadece bir futbol kulübü değil, kimliğimizdi.
Ve geldik 31 Mayıs 2025’e… Rizespor deplasmanında alınan 5-2’lik mağlubiyet ile resmen veda ettik Süper Lig’e. Aslında haftalar öncesinden belliydi bu son. Ama işte, insan kalbi kabullenmekte zorlanıyor. Kar, kış, sıcak demeden yanında olduğumuz takımımız artık Süper Lig’de olmayacak.
Ekran başında gözleri buğulu kalan binlerce taraftar, deplasmanlarda yalnız bırakmayan cefakâr Hataysporlular… Bu vedada da gözyaşlarımız vardı. Ama bu kez farklıydı. Bu gözyaşlarında bir burukluk kadar umut da vardı. Çünkü biz biliyoruz ki:
Hatayspor bir gün yine Süper Lig’e dönecek.
Tıpkı daha önce olduğu gibi…
Ve o gün geldiğinde, yine birlikte ağlayacağız.
Sevinçten.
Teşekkürler Hatayspor.
Bize yaşattığın her duygu için.
Bir gün yeniden, eskisinden de güçlü buluşmak dileğiyle…
