Süper Lig’e çıktığımız o unutulmaz gün, spikerin coşkulu “Hoş geldin Hatayspor!” anonsuyla gözyaşlarımız sel olmuştu. O anı yaşayan herkes bilir; kelimelerle anlatılmaz, sadece hissedilir. Dile kolay, tam 53 yıl sonra hayallerimize kavuşmuş, Hatay’ın adını Türk futbolunun en üst sahnesine yazdırmıştık.
Sonrası rüya gibiydi. Süper Lig’e damga vurduk. Tüm gözler Hatayspor’un üzerinde toplanmıştı. Bir gün, uzun çarşıda Hollandalı Hatayspor aşığı Judith Koenes ile tanışınca anlamıştık ki bu sevda artık sınırları aşmıştı. Yanımda, Hatayspor’un gönüllü neferlerinden Komando Mehmet Deviren ve deprem şehidi değerli meslektaşım İzzet Nazlı da vardı.
Pandemi döneminde, boş tribünlere rağmen eski stadımızda Hatayspor’u yalnız bırakmadık. Taraftar, yasakları bir şekilde aşarak Hatayspor aşkıyla stada ulaşmanın yollarını buluyordu. Ardından yeni stadımıza taşındık. Modern, görkemli bir sahada Hatayspor’umuzu izlerken hem heyecanlanıyor hem de gurur duyuyorduk.
Ve 5 Şubat gecesi… Soğuk havaya rağmen Kasımpaşa maçında binlerce taraftar tribündeydi. Kritik bir anda, Atsu’nun 90+7’de attığı golle stad adeta inlemişti. Kim bilebilirdi ki bu gol, Atsu’nun bizlere son armağanı olacaktı?
6 Şubat sabahı, Hatay için, Türkiye için bir kabusun başlangıcıydı. Teknik direktörümüz Volkan Demirel’in gözyaşları içinde yardım çağrısı yaptığı o anlar hâlâ gözlerimizin önünde. Bir gece önce kahraman olan Atsu, sportif direktörümüz Taner Savut, basın emekçilerimiz İzzet Nazlı, Burak Milli ve Gökhan Aklan gibi nice canlarımızı kaybettik. Hepimizin içinden bir parça koptu o gün.
Yaşanan bu büyük felaketin ardından Hatayspor sahalara dönemedi. Ancak lig yönetimi bize sahip çıktı; mücadeleye devam etmeden ligde kalmamıza izin verildi. İçimiz buruk, gözlerimiz yaşlı, ruhumuz yaralıydı.
Sonra bir gün, Bursa Büyükşehir Belediye Stadyumu’nda, Hull City ile oynarken, Bursaspor taraftarlarının açtığı “Kalbimiz hep 04:17’de atıyor” pankartını görünce, bir kez daha gözyaşlarına boğulduk. Dayanışmanın, kardeşliğin, insanlığın en saf haline tanık olduk.
Hatayspor, uzaklarda, eksik taraftarla, emanet tesislerde elinden geleni yaptı. Ancak zor koşullar ve ağır kayıplar bir noktadan sonra sahaya da yansıdı. Şimdi, buruk bir veda zamanı…
Evet, Hatayspor küme düştü. Nasıl ki o sevinçli spiker anonslarıyla Süper Lig’e adım attıysak, bugün de bir başka spikerin gözyaşlarıyla veda ediyoruz.
Teşekkürler Hatayspor.
Bize yaşattığın o tarifsiz duygular, o gurur dolu anlar için…
İnanıyoruz; bu ayrılık uzun sürmeyecek.
Küllerimizden doğup, yeniden “Hoş geldin Hatayspor!” diyeceğimiz günler yakın.
