Bugün, Selda Asker’in aramızdan ayrılışının birinci yılı. Zamanın nasıl geçtiğini anlamakta zorlanıyoruz; çünkü bazı insanlar gerçekten gitmezler, sadece gözle görünmez olurlar. Selda da öyleydi. Yokluğu büyük bir boşluk olsa da, bıraktığı izler her geçen gün biraz daha büyüyor, biraz daha derinleşiyor kalbimizde.
Onu bugün mezarı başında andık. Ailesi, dostları, sevenleri bir aradaydık. Herkesin dilinde aynı sözler: “Ne iyi bir insandı, ne büyük bir dosttu.” Sadece çevreye değil, insana, doğaya, yaşama duyduğu sevgiyle hatırlanıyor. Çevreciliği bir meslekten öte bir yaşam biçimiydi onun için. Ağaçları, kuşları, denizi; hepsini severdi ve hepsi için mücadele ederdi.
Ama belki de en çok dostluğu özleniyor. Güven veren sesi, içten gülüşü, her zaman omzunda hissettiğin eli… Ne mutlu ki ardında sadece güzel anılar bırakmadı, aynı zamanda ilham bıraktı. Her daim adı anıldığında gözlerin dolduğu ama gülümsemeden de durulamadığı o nadir insanlardan biri oldu.
Bugün, içimden “Ne mutlu sana Selda,” dedim. Ne güzel bir isim bıraktın ardında, ne güzel dostlar… Seninle konuşur gibi olduk yine, seni hiç unutmayanlarla birlikte. Yokluğun hâlâ büyük, ama varlığın daha da büyükmüş meğer.
Mekânın cennet olsun dostum… Her ne kadar alışamasak da gidişine, seni yaşatmaya devam edeceğiz; anılarla, sohbetlerde, mücadelelerde…
Ve biz, seni hep özlemle, sevgiyle, minnetle anacağız.
