Soğuk bir 5 Şubat günü. Herkesin sevdiğiyle, sevdiğini söyleyemediğiyle aynı şehirde, birçoğunun aynı evde uyuduğu o gece.. Yarın öleceklerini bilmeden. Derin uykudayken, yıkılan binaların sesine karışan çığlıkların aniden kesildiği 6 Şubat..
Kavgaların, tartışmaların son kez yaşandığı, kırılan kalplerin son kez kırıldığı, birçok şeyin yarına bırakıldığı, telafisi ahirete kalan günün, yani 6 Şubat’ın üzerinden koca bir yıl geçti.
Kim bilebilirdi ki; çocuklarıyla, anne-babalarıyla, kardeşleriyle, aşklarıyla geçirecekleri son gece olabileceğini? Nereden bilsinlerdi ki, ANTAKYA bile bilmiyorken bu kadar sevildiğini.
Saat 04.17’den sonra hiçbir şey eskisi gibi olmadı. Zifiri karanlık, kimsenin üşümediği o soğuk gece. Yukarıdan değil, enkazların altından gelen; ‘SESİMİZİ DUYAN YOK MU?’ çığlıkları..
Elinde bisküvisiyle ‘Bir Umut’ çocuklarını bekleyen, bedeni enkaz altında olan kızının elini sıkı sıkı tutan babalar, evladına aldığı evin, onun mezarı olduğunu haykıran anneler.. O yüzden kim ne anlattıysa eksik anlattı. Bu bir yılda. Hataylılar, anlatılanlardan fazlasını yaşadı.
HATAY HİÇ İYİLEŞMEDİ
Bir yıl geçmesine rağmen henüz kırkı çıkmadı bu şehrin.. Kaybolan yakınlarını bulamayan, sevdiklerinden ansızın ayrılan, hayatta kaldıklarına sevinemeyen, yaşama tutunmaya çalışırken binbir sorunla başbaşa bırakılan depremzedeler.. Bu kadar mı sahipsizmiş Atatürk’ün Şahsi Meselesi?
CUMHURBAŞKANI’NDAN İTİRAF “HATAY GARİP, HATAY MAHZUN KALDI”
6 Şubat’ın yıldönümünde Cumhurbaşkanımız Recep Tayyip Erdoğan geldi Hatay’a.. Bizlere ‘neden hala normale dönemediğimizi’ anlatmasını beklerken, söylediği o sözler Hataylıları bir kez daha yıktı. Meğer Hataylıların siyasi seçimi, henüz normale dönemediğimizin sebebiymiş. “Merkezi yönetimle yerel yönetim Elele vermezse o şehre bişey gelmez” diyerek ‘Hatay garip kaldı, Hatay mahzun kaldı’ sözleri salondakiler dışında herkeste soğuk duş etkisi yaratmıştı..
Hataylı kızgın, Hataylı kırgın, Hataylı eksik.. Çok eksik..
6 ŞUBAT, YARIM KALAN AŞKLARIN ÖLÜMSÜZLEŞTİĞİ GÜN olarak anılacak binlerce yıl.. Bizler de bu acı tarihe tanıklık edenler olarak kendimize hep şu soruyu soracağız.. Kimsesizler mezarlığında yatanlar, gerçekten kimsesiz miydi sahi?
Birdaha böylesi acıların yaşanmaması umuduyla, hayatını kaybeden deprem şehitlerimize Allah’tan rahmet, geride kalanlara sabırlar diliyorum.
